- Eg har alltid tenkt på trening som å løfte tungt jern!
Lagermedarbeidaren Terje Austad (41) vart langtidssjukmeld etter ein arbeidsskade. Hos AiR fekk han ny lærdom, òg dekt eit viktig behov.
– Då eg såg gruppa komme saman, ble det ei slags påminning om min eigen funksjon og moglegheitene mine. Eg vart liksom mint på … kven eg er og kan vere, fortel Terje.
41-åringen vart heiltidssjukmeld etter ein kraftig smell i ryggen på jobb i møbelindustrien. Noko av det første han opplevde at sklei ut i takt med langtidssjukmeldinga, var kvardagsrutinene.
Etter fire månader kom han til AiRs dagtilbod i Oslo, hausten 2023.
Han var usikker på om tilbodet var noko for han, men er tydeleg på at det gav han to viktige ting:
- Eit nytt syn på trening.
- Sosial tilhøyrsel og kvardagsrutinar.
Terje er tilbake i lokala eit lite halvår seinare. Han ser seg rundt i det grøne rørslerommet hos AiR.
– Eg har alltid tenkt på trening som å løfte tunge jernting. Men ein treng ikkje tunge vekter eller dei tinga for å komme i gang. Det er berre å bruke kroppsvekta.
– Så eg har vorte flinkare på det, kan du seie.
No gjer han kvar veke enkle treningsrutinar på jobben når moglegheita byr seg, for å halde kroppen i gang.
Etter månadsvis med lite rutinar opplevde han det også veldig nyttig å måtte stå opp til ei viss tid, møte andre og vere på noko anna enn å «liggje og vente på eventuelt svar frå legen».
– Det har jo gjort det lettare å komme tilbake i arbeidslivet med tanke på at eg er ein veldig isolert figur. Det å kunne vere her omringa av andre menneske i andre situasjonar, det gir fleire perspektiv og andre måtar å reflektere og tenkje om seg sjølv og sin situasjon.
– På kva måte?
– At det finst løysingar!
No er han tilbake i 100% jobb.
– Eg er ikkje 100 % god. Eg har jo smerter her og der. Men det positive er at eg har ikkje hatt den brennande kjensla når eg har stått oppreist og jobba, som førte til sjukmelding.
– Er det tida som har gjort at ho har gått over, eller er det vanskeleg å seie?
– Eg veit eigentleg ikkje. Det går berre på kva eg kjenner i kroppen min, seier Austad.
